Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Włocławku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2013r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Duda- Marciszewska

Protokolant: sekr. sądowy Marlena Budzyńska

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013r. we Włocławku na rozprawie

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 maja 2013roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy K. S. prawo do emerytury od dnia 30 marca 2013r.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2013 roku ubezpieczony K. S.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 15 maja 2013 roku znak: (...), odmawiającej mu przyznania emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż wbrew stanowisku organu rentowego pracował w warunkach szczególnych podczas zatrudnienia w (...) w R.w okresie od 01.08.1989r. do 31.12.1998r. na stanowisku tłoczarz w metalu i wycinacz gazowy przy obsłudze pieców grzewczych i tym samym spełnia przesłankę pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat.

Organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że wnioskodawca na dzień 01.01.1999 r. udowodnił 27 lat i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 7 lat, 5 miesięcy, 24 dni pracy w warunkach szczególnych, wobec wymaganych 15 lat. Wnioskodawca nie pozostaje w zatrudnieniu i nie przystąpił do OFE. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych nie uznał okresu zatrudnienia w (...)od 01.08.1989r. do 21.12.1998r. Ze świadectwa pracy w warunkach szczególnych wynika, że od 01.08.1989r. do 30.04.1993r. i od 01.06.1993r. do 31.12.1998r. wnioskodawca pracował na stanowisku tłoczarza w metalu, a od 01.05.1993r. do 31.05.1993r. jako wycinacz gazowy, jednakże analiza pozostałej dokumentacji wykazała, że w trakcie zatrudniania wnioskodawca pracował również jako pomocnik wycinacza gazowego-wiertacza oraz tłoczarza w metalu-wiertacza, które nie znajdują potwierdzenia w załączniku do zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 29 czerwca 1985 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S.urodził się w dniu (...)roku.

Dowód: wniosek w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-5.

W okresie od 01.08.1989 r. do 22.01.2002 r. K. S.zatrudniony był w (...) w R., gdzie w okresach od 01.08.1989 r. do 30.04.1993 r. oraz od 01.06.1993 r. do 31.12.1998 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował przy przeróbce plastycznej metali jako obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi na stanowisku operatora pras – tłoczarza. K. S.prace wiertacza wykonywał po godzinach pracy.

Dowód: zeznania wnioskodawcy K. S.na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 26 września 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-30) 00:25:57-00:29:40, zeznania świadka S. C.na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 26 września 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-30) 00:03:43-00:15:15, zeznania świadka G. Ł.na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 26 września 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-30) 00:17:41-00:23:50, świadectwo pracy z dnia 22.01.2002r. w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-9, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 11.02.2002r. w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-17, karta obiegowa zmiany w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)w R.A k.-9, umowa o pracę w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)w R.B k.-1, protokół dodatkowy w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)w R.B k.-2, angaże w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)w R.B k.-5-7,10-17,20, pism0 w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)w R.B k.-8.

W dniu 12 marca 2013 roku K. S. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie emerytury.

Dowód: wniosek w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-5.

W trakcie toczącego się postępowania emerytalnego organ rentowy uznał, że K. S. na dzień 01.01.1999r. udowodnił 27 lat i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 7 lat, 5 miesięcy i 24 dni pracy w warunkach szczególnych.

Dowód: raport w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-50, decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 15 maja 2013 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-51.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 15 maja 2013 roku znak: (...) K. S.odmówiono przyznania emerytury na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227). W uzasadnieniu wskazano, iż wnioskodawca na dzień 01.01.1999 r. udowodnił 27 lat i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 7 lat, 5 miesięcy, 24 dni pracy w warunkach szczególnych, wobec wymaganych 15 lat. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych nie uznał okresu zatrudnienia w (...)od 01.08.1989r. do 21.12.1998r. Ze świadectwa pracy w warunkach szczególnych wynika, że od 01.08.1989r. do 30.04.1993r. i od 01.06.1993r. do 31.12.1998r. wnioskodawca pracował na stanowisku tłoczarza w metalu, a od 01.05.1993r. do 31.05.1993r. jako wycinacz gazowy, jednakże analiza pozostałej dokumentacji wykazała, że w trakcie zatrudniania wnioskodawca pracował również jako pomocnik wycinacza gazowego-wiertacza oraz tłoczarza w metalu-wiertacza, które nie znajdują potwierdzenia w załączniku do zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 29 czerwca 1985 roku.

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 15 maja 2013 roku znak: (...) w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-51.

K. S. nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Dowód: wniosek w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-5.

Sąd zważył, co następuje:

Powyżej ustalony stan faktyczny Sąd oparł na materiale dowodowym zgromadzonym w trakcie trwania postępowania i ujawnionym na rozprawie, przede wszystkim w postaci dokumentów zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w R.. Przedmiotowy materiał Sąd uznał za rzetelny i wiarygodny. Strony bowiem w trakcie postępowania nie kwestionowały jego prawdziwości, a jedynie odmiennie go interpretowały oraz wyprowadzały z niego odmienne konkluzje o charakterze tak faktycznym jak i jurydycznym. Tym samym należy skonstatować, iż brak jest przesłanek by odmówić dokumentom zgromadzonym w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w R.przymiotu wiarygodności. W konsekwencji przedmiotowy materiał dowodowy pozwolił dokonać w znacznym zakresie rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Wobec poczynionej wyżej konstatacji podkreślenia wymaga fakt, iż akta pracownicze wnioskodawcy prowadzone były z należytą starannością, świadczy o tym kompletność zachowanych dokumentów jak i skrupulatność w ich wypełnianiu. W tym miejscu wskazać należy, iż z szeregu dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w R.wynika, iż w spornym czasokresie wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku ,,tłoczarz w metalu-wiertacz”. Zeznania świadków i wnioskodawcy implikują brak sprzeczności pomiędzy przedmiotowymi dokumentami a poczynionym przez Sąd ustaleniem, iż w podstawowym wymiarze czasu pracy wnioskodawca pracował tylko na stanowisku operatora pras – tłoczarza. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego pochodzącego z osobowych źródeł K. S.prace wiertacza wykonywał po godzinach pracy.

Sąd nadał również przymiot wiarygodności zeznaniom świadków S. C.i G. Ł.oraz wnioskodawcy, którzy zgodnie potwierdzili okoliczność, iż K. S.zatrudniony w (...)w R.stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował przy przeróbce plastycznej metali jako obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi na stanowisku operatora pras – tłoczarza. Wzmiankowani koherentnie opisali zakres czynności jakie ubezpieczony świadczył na rzecz ówczesnego pracodawcy. Podkreślenia wymaga, iż pomimo upływu czasu świadkowie i wnioskodawca zeznawali w sposób dość szczegółowy, obrazując podniesione okoliczności w sposób zbieżny i pozbawiony jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności. W konsekwencji Sąd Okręgowy nadał przymiot wiarygodności zeznaniom wzmiankowanych osobowych źródeł dowodowych. Czasokres zatrudnienia wnioskodawcy przy przeróbce plastycznej metali jako obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi na stanowisku operatora pras – tłoczarza Sąd meriti ustalił w oparciu o konstatacje zawarte w świadectwie pracy z dnia 22.01.2002r. (w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-9) i świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 11.02.2002r. (w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-17).

Antycypując dalsze rozważania o charakterze merytorycznym należy w tym miejscu wskazać, iż spór pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy wnioskodawca może wykazać się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca w trakcie procesu wywodził, że był zatrudniony przez okres ponad 15 lat w szczególnych warunkach pracując m.in. w (...)w R.. Na poparcie swego stanowiska wnosił o przesłuchanie wskazanego wyżej świadka.

Pozwany organ rentowy wywodził, że wnioskodawcy nie należy się wcześniejsza emerytura, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Zgodnie z powołanymi przepisami ubezpieczonemu mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów w wymiarze co najmniej 15 lat oraz osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, a także nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Pozwany organ rentowy stanął na stanowisku, iż przy uwzględnieniu powyższych przepisów ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do emerytury.

Zdaniem Sądu Okręgowego ostatecznie na uwzględnienie zasługuje stanowisko prezentowane w toku procesu przez K. S..

Jakkolwiek zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze okresy pracy w szczególnych warunkach, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy, to jednak nie jest to jedyna i niepodważalna droga do wykazania zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zgodnie bowiem z § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków lub dokumentacją osobową, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Zeznania świadków przedstawia osoba ubiegająca się o przyznanie świadczenia.

W ocenie Sądu ubezpieczony wykazał, iż w ramach swojego zatrudnienia przez okres ponad 15-stu lat pracował w szczególnych warunkach (a trzeba w tym kontekście pamiętać, iż to wnioskodawca winien udowodnić przedmiotową okoliczność, albowiem to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu tak w postępowaniu przed organem rentowym jak i w niniejszym postępowaniu jurysdykcyjnym). Niniejszą okoliczność Sąd I Instancji wywiódł z zeznań ubezpieczonego i świadków S. C.i G. Ł., a także analizy wiarygodnych i spójnych dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w R., z których jednoznacznie wynika, że w okresie od 01.08.1989 r. do 22.01.2002 r. K. S.zatrudniony był w (...)w R., gdzie w okresach od 01.08.1989 r. do 30.04.1993 r. oraz od 01.06.1993 r. do 31.12.1998 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował przy przeróbce plastycznej metali jako obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi na stanowisku operatora pras – tłoczarza. Stanowiska operatora pras-tłoczarza zostało bowiem uznane za stanowisko, na którym wykonywana jest praca w warunkach szczególnych na mocy wykazu A dziale III poz. 45 pkt 18, stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM z dnia 29 czerwca 1985 roku, Nr 1-3, poz. 1), a charakter pracy (obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi przy przeróbce plastycznej metali), wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu, jest tożsamy ze wskazanym w wykazie A dziale III poz. 45 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

W tym miejscu trzeba podkreślić, iż jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, II UK 133/08).

W tym kontekście należy pamiętać, iż jedynie praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (co zostało wykazane) oraz na stanowiskach wymienionych w odpowiednich zarządzeniach resortowych (co także zostało wykazane) może być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Trzeba w tym miejscu nadto podnieść, iż przepisy regulujące materię ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujących; oznacza to, iż w sytuacjach w nich określonych muszą być one stosowane przez organ rentowy w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2006 roku, I UK 138/06).

Trzeba nadto zauważyć, iż w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkim środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte § 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) dotyczą wyłącznie postępowania przed organem rentowym ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, opubl.: OSNIAPiUS, 1996 rok, Nr 16, poz. 239; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 roku, II UK 259/07, Legalis).

Niejako na marginesie można wskazać, iż zgodnie z aprobowanym przez Sąd meriti stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 roku (sygn. akt I UK 351/04, publ. OSNP 2006/5-6/90), określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako "pracy wykonywanej w szczególnych warunkach" w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) nie należy do kompetencji pracodawcy (czy też przechowawcy jego dokumentów). Należy także dodać, iż z treści cytowanego wyżej § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy (czy też przechowawcy jego dokumentów) w przedmiocie wykazania, na podstawie posiadanej dokumentacji, okresów pracy w szczególnych warunkach, miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 kpc, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Z uwagi na powyższe Sąd meriti prowadził postępowanie dowodowe, mające na celu weryfikację dokumentów zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w R., czego implikacją było sprecyzowanie, za pomocą zeznań ubezpieczonego i świadków, charakteru pracy K. S.wykonywanej w okresach od 01.08.1989 r. do 30.04.1993 r. oraz od 01.06.1993 r. do 31.12.1998 r. jako pracy w warunkach szczególnych.

W tym miejscu trzeba dodać, iż indyferentym prawnie jest nazwa stanowiska pracy wnioskodawcy zawarta w dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w R.(w szczególności w świadectwie pracy z dnia 22.01.2002r. i świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 11.02.2002r.). Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma bowiem istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska tylko rodzaj powierzonej mu pracy, ergo rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych. Jak wielokrotnie podnosił już w swym orzecznictwie Sąd Najwyższy o uznaniu pracy za pracę w warunkach szczególnych decydują obowiązki wykonywane faktycznie przez pracownika, a nie treść umowy o pracę, czy angaży ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 1998 roku, II UKN 570/97).

Zdaniem Sądu nie ma racji organ rentowy argumentujący, iż zakres faktycznych czynności wnioskodawcy należy rozpatrywać w kontekście regulacji wykazu A dziale III poz. 67, stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM z dnia 29 czerwca 1985 roku, Nr 1-3, poz. 1). Postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wnioskodawca pracował przy przeróbce plastycznej metali jako obsługa agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi. W konsekwencji jego prace należy kwalifikować według stanowisk pracy enumeratywnie wyliczonych w wykazie A dziale III poz. 45, stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM z dnia 29 czerwca 1985 roku, Nr 1-3, poz. 1). Podkreślić należy, iż obróbka plastyczna to metoda obróbki metali i ich stopów polegająca na wywieraniu narzędziem na obrabiany materiał nacisku przekraczającego granicę jego plastyczności, mającego na celu trwałą zmianę kształtu i wymiarów obrabianego przedmiotu, a także zmianę struktury powodująca zmianę właściwości. Proces kształtowania może przebiegać w warunkach: na gorąco, na półgorąco lub na zimno. Ze względu na sposób odkształcenia, rozróżnia się głównie: walcowanie, kucie, wyciskanie, ciągnienie, tłoczenie. Dlatego też w niniejszej sprawie szczególnie istotny jest rodzaj wykonywanych czynności przez wnioskodawcę.

Przedstawiona wyżej argumentacja prowadzi do wniosku, iż K. S. spełnił wszystkie niezbędne warunki do przyznania mu wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) – w tym także udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych wynoszący ponad 15 lat.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd , na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku, tj. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy K. S. prawo do emerytury od dnia 30 marca 2013 roku, tj. od ukończenia 60 roku życia ( vide art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), zaliczając do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych okresy od 01.08.1989 r. do 30.04.1993 r. oraz od 01.06.1993 r. do 31.12.1998 r. (oprócz już uwzględnionych przez organ rentowy). Orzeczono jak wyżej na podstawie art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).