Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Włocławku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie :

Przewodniczący: SSO Regina Duda – Marciszewska /spr/

Sędziowie: SO Hanna Wujkowska

SO Anna Knapczyńska

Protokolant: sekr. sądowy Karolina Płaczkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2013 r. we Włocławku

na rozprawie sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

na skutek skargi pozwanego o wznowienie postępowania w sprawie IV Pa 37/10

I.  Zmienia zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października 2010 roku w sprawie IV Pa 37/10 w ten sposób, że:

1.  zmienia zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 5 lipca 2010 roku w sprawie IV P 413/09 w ten sposób, że oddala powództwo;

2.  kosztami sądowymi od uiszczenia których powódka była zwolniona z mocy ustawy obciąża Skarb Państwa;

3.  zasądza od powódki A. S.na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.kwotę 510 zł (pięćset dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję;

4.  zasądza od powódki A. S.na rzecz pozwanego (...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.kwotę 285 zł (dwieście osiemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję;

II.  Zasądza od powódki A. S.na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.kwotę 3.827,72 złotych (trzy tysiące osiemset dwadzieścia siedem złotych siedemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu spełnionego świadczenia.

III.  Zasądza od powódki A. S.na rzecz pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.kwotę 2.331,50 zł (dwa tysiące trzysta trzydzieści jeden złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie o wznowienie postępowania.

Sygn. akt IV Pa 35/13

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2013 roku pozwany (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością wniosła do tutejszego Sądu skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocny wyrokiem Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października 2010 roku, sygn. akt IV Pa 37/10, w związku z wykryciem takich okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Nadto wniosła o: zmianę wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października
2010 roku w sprawie IV Pa 37/10 i oddalenie powództwa w całości; orzeczenie zwrotu, od powódki na rzecz pozwanego, kwoty 3.827,72 złotych, wypłaconej powódce tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy; orzeczenie zwrotu kosztów postępowania, zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 5 lipca 2010 roku w sprawie IV P 413/09 i wyrokiem Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października 2010 roku w sprawie IV Pa 37/10, uiszczonych przez pozwanego na rzecz powódki; zasądzenie, od powódki na rzecz pozwanego, kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, iż Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 27 października 2010 roku w sprawie IV Pa 37/10, oddalił apelację pozwanego, utrzymując w mocy wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 5 lipca 2010 roku, orzekający o przywróceniu powódki do pracy w (...)Sp. z o. o. i zasądzający od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.827,72 złotych tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Sądy obu instancji uznały, że pracodawca rozwiązując z powódką umowę o pracę, w trybie art. 52 § 1 k.p., tj. z winy pracownika i bez zachowania okresu wypowiedzenia, naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę, a zatem, że zasadne jest żądanie powódki przywrócenia do pracy. W zachowaniu powódki nie dostrzeżono takiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które umożliwiałoby pozwanemu rozwiązanie z nią umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p. Sąd Okręgowy wskazał, że w dniu 7 września 2009 roku, kiedy doszło do wyprowadzenia wagonów z węglem poza teren zakładu pozwanego, powódka wykazała wyraźne zaangażowanie, zmierzające do ustalenia, gdzie znajduje się skład wagonów, wielokrotnie kontaktowała się telefonicznie z maszynistą R. B.oraz ze swoim współpracownikiem K. S.. Taka postawa wykluczała, zdaniem Sądu, przypisanie powódce jakiejkolwiek postaci winy z tytułu zaniechania wypełniania podstawowych obowiązków pracowniczych.
W toku postępowania przyjęto także, że powódka nie podjęła żadnych świadomych i celowych działań, których skutkiem mogłyby być braki w mieniu pozwanego, a także, że żadne z działań powódki nie ułatwiało dokonania, dnia 7 września 2009 roku, zaboru miału węglowego na szkodę (...)Sp. z o.o. Nie stwierdzono, aby w rozpatrywanej sprawie istniały jakiekolwiek okoliczności, które wskazywałyby na niemożność bądź niecelowość przywrócenia powódki do pracy. Zdaniem Sądu, pozwany nie przytoczył żadnych podstaw, które mogłyby uzasadniać jego twierdzenie o utracie zaufania wobec powódki.
Sąd Rejonowy we Włocławku wyrokiem z dnia 7 lutego 2013 roku, w sprawie II K (...)uznał, że A. S., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi z imienia i nazwiska osobami, w tym ze świadkiem w sprawie IV P 413/09 - K. S., w warunkach ciągu przestępstw, dopuściła się czynów z art.278 § 1 k.k. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 15 lutego 2013 roku. Dzień ten stanowi również początek biegu terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. W toku postępowania karnego powódka przyznała się do popełnienia wszystkich zarzucanych jej czynów, w tym do kradzieży miału węglowego w dniu 7 września 2009 roku na szkodę (...)Sp. z o. o. i złożyła wniosek, w trybie art. 387 k.p.k, o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie jej
określonej kary bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Pozwany po dniu 7 września 2009 roku, i w chwili rozwiązywania z powódką umowy o pracę, nie posiadał wiedzy o okolicznościach, które zostały ustalone dopiero w toku postępowania karnego, w szczególności nie wiedział o fakcie, że to powódka wraz z innymi osobami dopuściła się przestępstwa kradzieży miału węglowego na jego szkodę. W świetle prawomocnego wyroku skazującego powódkę, ocena jej zachowania z dnia 7 września 2009 roku dokonana przez Sąd Rejonowy we Włocławku w sprawie IV P 413/09, a następnie przez Sąd Okręgowy we Włocławku w sprawie IV Pa 37/10 o przywrócenie do pracy, rażąco odbiega od ustaleń faktycznych poczynionych w postępowaniu karnym. Nowe okoliczności, ustalone przez Sąd Rejonowy we Włocławku II Wydział Karny m. in. w sprawie II K (...)nie pozostawiają wątpliwości, że decyzja pracodawcy o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p. była ze wszech miar zasadna. Zaznaczono, że w sprawie o przywrócenie do pracy, Sądy obu instancji dokonały ustaleń w oparciu m.in. o zeznania świadków — K. S.i R. B., którzy zostali prawomocnie skazani za kradzież miału węglowego wspólnie i w porozumieniu z A. S.. Sąd Okręgowy we Włocławku, w chwili wyrokowania, dokonując oceny zasadności żądania powódki przywrócenia jej do pracy, nie mógł wiedzieć o okolicznościach wykrytych w postępowaniu karnym, gdyż zostały one poczynione już po uprawomocnieniu się orzeczenia w sprawie pracowniczej. Fakt, że A. S.popełniła przestępstwo na szkodę pracodawcy, miałby z pewnością wpływ na wynik postępowania o przywrócenie do pracy.

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2013 roku powódka wniosła o oddalenie skargi o wznowienie postępowania, po niewyrażeniu zgody przez pełnomocnika pozwanego na jej propozycję zawarcia ugody.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 27 października 2010 roku w sprawie IV Pa 37/10, oddalił apelację pozwanego, utrzymując w mocy wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 5 lipca 2010 roku, orzekający o przywróceniu powódki do pracy w (...)Sp. z o. o. i zasądzający od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.827,72 złotych tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Okoliczność bezsporna.

Sądy obu instancji uznały, że pracodawca rozwiązując z powódką umowę o pracę, w trybie art. 52 § 1 k.p., tj. z winy pracownika i bez zachowania okresu wypowiedzenia, naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę, a zatem, że zasadne jest żądanie powódki przywrócenia do pracy. W zachowaniu powódki nie dostrzeżono takiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które umożliwiałoby pozwanemu rozwiązanie z nią umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p. Sąd Okręgowy wskazał, że w dniu 7 września 2009 roku, kiedy doszło do wyprowadzenia wagonów z węglem poza teren zakładu pozwanego, powódka wykazała wyraźne zaangażowanie, zmierzające do ustalenia, gdzie znajduje się skład wagonów, wielokrotnie kontaktowała się telefonicznie z maszynistą R. B.oraz ze swoim współpracownikiem K. S.. Taka postawa wykluczała, zdaniem Sądu, przypisanie powódce jakiejkolwiek postaci winy z tytułu zaniechania wypełniania podstawowych obowiązków pracowniczych.
W toku postępowania przyjęto także, że powódka nie podjęła żadnych świadomych i celowych działań, których skutkiem mogłyby być braki w mieniu pozwanego, a także, że żadne z działań powódki nie ułatwiało dokonania, dnia 7 września 2009 roku, zaboru miału węglowego na szkodę (...)Sp. z o.o. Nie stwierdzono, aby w rozpatrywanej sprawie istniały jakiekolwiek okoliczności, które wskazywałyby na niemożność bądź niecelowość przywrócenia powódki do pracy. Zdaniem Sądu, pozwany nie przytoczył żadnych podstaw, które mogłyby uzasadniać jego twierdzenie o utracie zaufania wobec powódki.

Okoliczność bezsporna.

Sąd Rejonowy we Włocławku wyrokiem z dnia 7 lutego 2013 roku, w sprawie II K (...) uznał, że A. S., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi z imienia i nazwiska osobami, w tym ze świadkiem w sprawie IV P 413/09 - K. S., w warunkach ciągu przestępstw, dopuściła się czynów z art. 278 § 1 k.k. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 15 lutego 2013 roku.

Okoliczność bezsporna.

W toku postępowania karnego powódka przyznała się do popełnienia wszystkich zarzucanych jej czynów, w tym do kradzieży miału węglowego w dniu 7 września 2009 roku na szkodę (...)Sp. z o. o. i złożyła wniosek, w trybie art. 387 k.p.k, o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie jej określonej kary bez przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Okoliczność bezsporna.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powyżej ustalony stan faktyczny Sąd meriti oparł na materiale dowodowym zgromadzonym w trakcie trwania postępowania i ujawnionym na rozprawie przede wszystkim w postaci dokumentów zebranych w aktach sprawy Sądu Okręgowego we Włocławku o sygn. akt IV Pa 37/10 oraz w aktach sprawy Sądu Rejonowego we Włocławku o sygn. akt (...)Przedmiotowy materiał Sąd uznał za rzetelny i wiarygodny. Strony bowiem w trakcie postępowania nie kwestionowały jego prawdziwości, a jedynie wyprowadzały z niego odmienne konkluzje o charakterze jurydycznym. Tym samym należy skonstatować, iż brak jest przesłanek by odmówić dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy Sądu Okręgowego we Włocławku o sygn. akt IV Pa 37/10 oraz w aktach sprawy Sądu Rejonowego we Włocławku o sygn. akt (...)przymiotu wiarygodności. W konsekwencji przedmiotowy materiał, cechujący się wysoką wartością dowodową, pozwolił dokonać w rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Przed przystąpieniem do merytorycznych rozważań Sąd poddał wniesioną skargę wstępnej kontroli pod kątem spełnienia wymogów formalnych. W ramach postępowania wstępnego badane było wniesienie skargi w terminie (wynikającym z przepisów art. 407 i 408 k.p.c), dopuszczalność skargi (ze względu na zaskarżone orzeczenie) i oparcie jej na ustawowej podstawie. Podkreślenia wymaga, że nie było przedmiotem badania na gruncie art. 410, czy podstawa wznowienia faktycznie istnieje, czy jest merytorycznie uzasadniona, lecz jedynie, czy skarżący wskazał podstawę odpowiadającą jednej z określonych w kodeksie podstaw wznowienia postępowania (zob. postanowienie SN z dnia 24 marca 1998 r., I PKN 97/98, OSNP 1999, nr 9, poz. 308; postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1999 r., II UKN 417/98, OSNP 2000, nr 6, poz. 254).

W skardze wniesionej do tutejszego Sądu w dniu 29 kwietnia 2013 roku strona skarżąca wskazała, że jej podstawę stanowi wykrycie takich okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, czym wypełniła wymóg oparcia skargi o ustawową podstawę (art. 403 § 2 k.p.c.). Jak również dochowała terminu do jej wniesienia albowiem skarga została złożona w terminie trzymiesięcznym od daty uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 7 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K (...)/12 (art. 407 § 1 k.p.c.).

Pozytywny wynik przeprowadzonej kontroli pozwolił zatem na merytoryczne rozpoznanie skargi.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Wykładnia tego przepisu w orzecznictwie jest utrwalona.

Redakcja przepisu wskazująca na niemożność skorzystania z jakiegoś środka obrony w poprzednim postępowaniu przesądza o tym, że ten nie znany stronie, a wykryty później element obrony musiał już istnieć przed wydaniem wyroku, którego skarga dotyczy.

Zatem w niniejszej sprawie podstawą wznowienia nie jest przesłanka późniejszego wykrycia środka dowodowego w postaci prawomocnego wyroku karnego Sądu Rejonowego z dnia 4 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K (...), którego sentencja w sposób oczywisty ma jednak wpływ na wynik sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt IV Pa 37/10, a z którego strona nie mogła skorzystać w przedmiotowym postępowaniu cywilnym.

Wyrok sądu karnego został wydany bowiem po prawomocnym zakończeniu postępowania cywilnego i w związku z tym nie może stanowić podstawy wznowienia z art. 403 § 2 k.p.c.

Przewidziane w art. 403 § 2 k.p.c. "wykrycie" środka dowodowego, którym może być orzeczenie sądu w innej sprawie mającej wpływ na tą, której wznowienia się żąda, choć nie dotyczącego tego samego stosunku prawnego, oznacza bowiem dowiedzenie się o orzeczeniu, które w czasie poprzedniego postępowania, tj. postępowania którego wznowienia się żąda, już istniało, lecz o którym strona nie wiedziała, bo było ukryte lub jej nie znane. W związku z tym nie jest "środkiem dowodowym, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy , a z którego strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu" powołanie się przez stronę na późniejsze orzeczenie, które zapadło w innej sprawie, mającej wpływ na wynik tej której wznowienia się żąda, ale już po uprawomocnieniu się w wyroku w postępowaniu którego wznowienia się żąda.

Konkludując tę część rozważań należy podnieść, iż środek dowodowy, który powstał po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie, której wznowienia się żąda, nie stanowi podstawy wznowienia postępowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c. "Wykrycie" oznacza dowiedzenie się czy to o okoliczności faktycznej, czy też o istnieniu dowodu, aczkolwiek w poprzednim postępowaniu one już istniały. Inaczej bowiem skarga o wznowienie służyłaby korygowaniu błędów popełnionych przez stronę przy prowadzeniu sprawy, której wznowienia się żąda, nie należy do jej funkcji.

Niemniej trzeba zauważyć, że okoliczność faktyczna, obok środka dowodowego, którym może być prawomocny wyrok wydany w innej sprawie mającej wpływ na tą, której wznowienia się żąda, choć nie dotyczący tego samego stosunku prawnego, stanowi równoważną i samodzielną podstawę wznowienia postępowania. Okoliczność faktyczna charakteryzuje się jednak tym, że jest nie tylko samodzielną podstawą wznowienia lecz także przedmiotem innej podstawy: środka dowodowego. Dlatego pogląd, że nie stanowi podstawy wznowienia środek dowodowy zaistniały po uprawomocnieniu się wyroku w postępowaniu, którego wznowienia się żąda, nie wystarcza do rozstrzygnięcia, że nie zachodzi podstawa wznowienia, może ją bowiem stanowić okoliczność faktyczna istniejąca jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku w poprzednim postępowaniu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1982 roku, II CO 4/82, Legalis).

W niniejszej sprawie podstawą wznowienia jest przesłanka późniejszego wykrycia nie środka dowodowego w postaci prawomocnego wyroku karnego Sądu Rejonowego z dnia 4 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K (...), lecz właśnie okoliczność faktyczna w postaci ustalenia, że w dniu 7 września 2009 roku A. S.działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym A. S.i K. S.będąc pracownikami (...)sp. z o.o. z siedzibą we W.odpowiedzialnymi za spedycję, zaś R. B.i A. K.będąc pracownikami firmy przewozowej (...)współdziałali w zaborze w celu przywłaszczenia z terenu bocznicy kolejowej dworca PKP we W.przy ul. (...)z toru Nr (...)dwóch wagonów miału węglowego stanowiącego własność (...)w ilości 120 ton wartości 41.618,52 złotych, czym działali na szkodę (...)sp. z o.o. z siedzibą we W..

Przedmiotowa okoliczność faktyczna została udowodniona poprzez treść sentencji prawomocnego wyroku karnego Sądu Rejonowego z dnia 4 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K (...). W tym kontekście należy bowiem pamiętać, że zgodnie z treścią art. 11 zd. 1 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym.

W tym miejscu wskazać należy, iż udowodniona okoliczność faktyczna została ujawniona w sposób wiarygodny stronie pozwanej w dniu uprawomocnienia się wyroku karnego Sądu Rejonowego z dnia 4 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt II (...) a zatem po prawomocnym zakończeniu postępowania cywilnego. Dotyczy ona zdarzenia z dnia 07.09.2009r., a zatem istniejącego już w trakcie toczącego się postępowania cywilnego zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt IV Pa 37/10.

Przedmiotowa okoliczność faktyczna ma zasadnicze znaczenie dla zakończonej już sprawy z powództwa A. S.przeciwko (...)Spółki z o.o. we W.o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Dotyczy ona bowiem oceny zasadności przesłanki stanowiącej podstawę złożenia powódce w dniu 13 października 2009 roku przez pozwanego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Trzeba dodać, iż prowadzone postępowanie cywilne zakończone wyrokiem Sądu Okręgowego we Włocławku z dnia 27 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt IV Pa 37/10 prowadzone było przez stronę pozwaną nie przez pryzmat dopuszczenia się przez powódkę przestępstwa kradzieży, a jedynie umożliwienia w dniu 7 września 2009 roku przez nią, poprzez naruszenie stosownych obowiązków pracowniczych, nieustalonym osobom dokonanie kradzieży na szkodę spółki 120 ton węgla energetycznego o łącznej wartości 41.618,52 złotych. Pod tym kątem strona pozwana prowadziła całe postępowanie dowodowe. W tym kontekście należy zauważyć, iż wnosiła ona o przesłuchanie w charakterze świadków R. B. i A. K., a z kolei powódka wnosiła o przesłuchanie w charakterze świadka K. S. tj. osób z którymi powódka wspólnie i w porozumieniu dokonała przestępstwa kradzieży na szkodę strony pozwanej.

Zatem mając na uwadze powyższe oraz uznając za zasadną konstatację, iż wyrażona przez sąd niekorzystna dla strony ocena faktów nie stanowi podstawy wznowienia postępowania, nie można stwierdzić, że skarga o wznowienie postępowania w niniejszej sprawie opiera się na zarzucie wadliwej oceny dowodów i okoliczności faktycznych w sprawie, której dotyczy skarga.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 27 października 2010 roku w sprawie IV Pa 37/10, oddalił apelację pozwanego, utrzymując w mocy wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 5 lipca 2010 roku w sprawie IV P 413/09, orzekający o przywróceniu powódki do pracy w (...)Sp. z o. o. i zasądzający od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3 827,72 złotych tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sądy obu instancji uznały, że pracodawca rozwiązując z powódką umowę o pracę, w trybie art. 52 § 1 k.p., tj. z winy pracownika i bez zachowania okresu wypowiedzenia, naruszył przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę, a zatem, że zasadne jest żądanie powódki przywrócenia do pracy. W zachowaniu powódki nie dostrzeżono takiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które umożliwiałoby pozwanemu rozwiązanie z nią umowy o pracę w trybie art.52 § 1 k.p. Sądy wskazały, że w dniu 7 września 2009 roku, kiedy doszło do wyprowadzenia wagonów z węglem poza teren zakładu pozwanego, powódka wykazała wyraźne zaangażowanie, zmierzające do ustalenia, gdzie znajduje się skład wagonów, wielokrotnie kontaktowała się telefonicznie z maszynistą R. B.oraz ze swoim współpracownikiem K. S.. Taka postawa wykluczała, zdaniem Sądów, przypisanie powódce jakiejkolwiek postaci winy z tytułu zaniechania wypełniania podstawowych obowiązków pracowniczych. W toku postępowania przyjęto także, że powódka nie podjęła żadnych świadomych i celowych działań, których skutkiem mogłyby być braki w mieniu pozwanego, a także, że żadne z działań powódki nie ułatwiało dokonania, dnia 7 września 2009 roku, zaboru miału węglowego na szkodę (...)Sp. z o.o. Nie stwierdzono, aby w rozpatrywanej sprawie istniały jakiekolwiek okoliczności, które wskazywałyby na niemożność bądź niecelowość przywrócenia powódki do pracy. Zdaniem Sądów, pozwany nie przytoczył żadnych podstaw, które mogłyby uzasadniać jego twierdzenie o utracie zaufania wobec powódki.

Pozwany po dniu 7 września 2009 roku, i w chwili rozwiązywania z powódką umowy o pracę, nie posiadał wiedzy o okolicznościach, które zostały ustalone dopiero w toku postępowania karnego, w szczególności nie wiedział o fakcie, że to powódka wraz z innymi osobami dopuściła się przestępstwa kradzieży miału węglowego na jego szkodę. W świetle prawomocnego wyroku skazującego powódkę, ocena jej zachowania z dnia 7 września 2009 roku dokonana przez Sąd Rejonowy we Włocławku w sprawie IV P 413/09, a następnie przez Sąd Okręgowy we Włocławku w sprawie IV Pa 37/10 o przywrócenie do pracy, rażąco odbiega od ustaleń faktycznych poczynionych w postępowaniu karnym.

Nowe okoliczności, ustalone przez Sąd Rejonowy we Włocławku II Wydział Karny w sprawie o sygn. akt II K (...) nie pozostawiają wątpliwości, że decyzja pracodawcy o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p. była ze wszech miar zasadna.

Mając na uwadze powyższe na mocy art. 412 § 1 k.p.c. zmieniono zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku z dni 27 października 2010 roku w sprawie IV Pa 37/10 w ten sposób, że zmieniono zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego we Włocławku z dnia 5 lipca 2010 roku w sprawie IV P 413/09 w ten sposób, że oddalono powództwo.

Wskazać w tym miejscu należy iż zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity z dnia 27 kwietnia 2010 roku, Dz. U. Nr 90, poz. 594 ze zm.) nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych pracownik wnoszący powództwo z zastrzeżeniem art. 35 i 36 tej ustawy. Zgodnie z tymi przepisami w sprawach z zakresu prawa pracy pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Jednakże w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50.000 złotych, pobiera się od wszystkich podlegających opłacie pism procesowych opłatę stosunkową (art. 35 § 1), art. 36 tej ustawy dotyczy zaś spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z kolei z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z § 3 wskazanego przepisu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez fachowego pełnomocnika zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego fachowego pełnomocnika, koszty sądowe, oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Z treści wskazanego przepisu wynika, iż pojęcie kosztów procesu jest pojęciem szerszym niż pojęcie kosztów sądowych, które w myśl art. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obejmuje jedynie opłaty i wydatki. Od tych powódka mocą cyt. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zgodnie z dyspozycją jej art. 96 ust. 1 pkt 4 była zwolniona. Oznacza to, iż w myśl art. 100 tej ustawy, strona w całości zwolniona od kosztów sądowych z mocy ustawy nie uiszcza opłat sądowych i nie ponosi wydatków, które obciążają tymczasowo Skarb Państwa. Zwolnienie to jednak nie obejmuje pozostałych wskazanych w treści art. 98 § 4 k.p.c. ponoszonych przez stronę przeciwną składników kosztów procesu na które składają się między innymi koszty zastępstwa procesowego strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika. Zgodnie bowiem z art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi.

Wysokość wynagrodzenia adwokata uregulowana została przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity z dnia 25 lutego 2013 roku, Dz.U. z 2013 roku, poz. 461). Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 wskazanego aktu prawnego, minimalną stawką opłaty za czynności adwokatów, za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o przywrócenie do pracy wynosi 60 złotych, a z kolei zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 2 wskazanego aktu prawnego, minimalną stawką opłaty za czynności adwokatów, za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi 75% stawki obliczonej na podstawie § 6 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy. Z kolei zgodnie z § 6 pkt 3 cytowanego rozporządzenia stawki minimalne przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1.500 złotych do 5.000 złotych wynoszą 600 złotych. Zgodnie jednak z § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Zgodnie z § 2 ust. 2 zd. 2 tego przepisu zasądzona przez sąd opłata nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna określona w rozdziałach 3-4 tego rozporządzenia.

Stosując zatem powyższe przepisy Sąd mając na uwadze charakter sprawy oraz przyczynienie się i wkład pracy pełnomocnika pozwanego w jej rozwiązanie na podstawie § 2 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 1 oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 cyt. rozporządzenia zasądził od powódki na rzecz pozwanego stanowiącą jednokrotność w/w stawki minimalnej, tj. kwotę 510 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję (60 złotych + 450 złotych).

Orzeczenie w powyższej części Sąd oparł stosownie do treści art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym, strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu, niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw. Obowiązkiem zwrócenia tej kwoty, zgodnie z ogólnymi zasadami orzekania o obowiązku ponoszenia kosztów procesu Sąd obciążył powódkę, jako stronę, która w całości proces przegrała.

O kosztach sądowych za pierwszą instancję orzeczono z kolei na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych a contrario w zw. z art. 98 k.p.c. in fine w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., obciążając nimi Skarb Państwa.

O kosztach postępowania za drugą instancję Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o zasadę kosztów celowych i odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. in fine w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., a także na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 cyt. rozporządzenia i w konsekwencji zasądził od strony ,,przegrywającej” postępowanie drugoinstancyjne, tj. powódki (ją uznano za stronę przegrywającą sprawę albowiem apelację pozwanego w całości uwzględniono i w konsekwencji powództwo oddalono), na rzecz strony ,,wygrywającej” postępowanie drugoinstancyjne, tj. pozwanego, kwotę 285 złotych. Rozstrzygając w omawianym zakresie uwzględniono niezbędny nakład pracy pełnomocnika, czynności podjęte przez niego w sprawie, charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. W kontekście omawianego rozstrzygnięcia oprócz 50 % stawki minimalnej dla fachowego pełnomocnika za pierwszą instancję, uwzględniono także uiszczoną przez apelującego pozwanego opłatę od apelacji w wysokości 30 złotych.

Z uwagi na treść uzasadnianego rozstrzygnięcia oraz wniosek strony skarżącej o orzeczenie zwrotu, od powódki na rzecz pozwanego, kwoty 3.827,72 złotych, wypłaconej powódce tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, Sąd Okręgowy we Włocławku, na podstawie art. 415 k.p.c., zasądził od powódki A. S.na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. we W.kwotę 3.827,72 złotych tytułem zwrotu spełnionego świadczenia.

Sąd zasądził nadto od powódki A. S.na rzecz pozwanego (...)Sp. z o.o. we W.kwotę 2.331,50 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie o wznowienie postępowania. W tym zakresie uwzględniono regulacje art. 98 k.p.c. in fine w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 5 oraz w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 cyt. rozporządzenia. W kontekście omawianego rozstrzygnięcia oprócz 75 % stawki minimalnej dla fachowego pełnomocnika, uwzględniono także uiszczoną przez skarżącego pozwanego opłatę od skargi w wysokości 1.932,00 złotych oraz opłatę od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.